Presentación filtros gimp

Ver todas

Consigue el tuyo

Formato de arquivos

Tipoloxía redes e cables

Redes en anel e en estrela

Cables de rede

Dispositivos de entrada e saida

• Dispositivos de entrada: 

Rato: Este dispositivo permite transmitir información ao ordenador de dous modos: desprazándoo por unha superficie para provocar o movemaento do seu indicador na pantalla, e pulsando os seus botóns para realizar certas accións en función de onde estea colocado o indicador.

Teclado: É o modo máis frecuente de introducir información no ordenador. Hai gran variedade de teclados, con posibilidade de conectalos a distintos portos e mesmo con transmisión de datos por infravermellos.

Lectores de códigos de barras: Os códigos de barras son un conxunto de liñas verticais de cor negra que teñen distintos grosores. Un lector de códigos de barra é un dispositivo capaz de ler e interpretar a devandita secuencia de barras, permitindo ao ordenador identificar o produto, e obtendo, así, información acerca del.

Escáner: É un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel: imaxes, debuxos, fotografías..., e, mesmo carácteres, aínda que para isto último debe dispoñer do sistema OCR (Optical Character Recognition). A calidade dun escáner mídese en ppp ou dpi, unidade que indica o número de puntos que toma de cada polgada (2,54 cm).

Joystick: O principal campo de aplicación deste dispositivo son os videoxogos; introduce no ordenador os movementos efectuados sobre a súa panca e algunhas ordes mediante a pulsación dalgún botón.

Tabletas dixitalizadores: Estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión; son frecuentes en aplicacións de debuxo.

Lectores de bandas magnéticas: A utilización das bandas magnéticas está cada día máis estendida (tarxetas de crédito, tarxetas de identificación persoal, etc.). Os lectores de banda magnética son dispositivos capaces de ler a información gravada na devandita banda.

Pantallas táctiles: Ademais de mostrar a información, as pantallas táctiles ofrecen a posibilidade de introducir información con só situar un dedo na súa superficie.

Tablet PC: Os Tablet PC constitúen a última evolución dos portátiles ou das PDA, con tamaños intermedios entre ambos os dous; adoitan ter unha pantalla de 10" que serve para introducir datos, de forma semellante a como se fai nunha PDA.

Cámaras dixitais: Existen dispositivos que permiten introducir tanto imaxes coma vídeos no ordenador. Entre eles están as cámaras fotográficas dixitais, cuxas imaxes dixitais poden descargarse ao ordenador para ser manipuladas.

Micrófono: Este instrumento clásico pode ser utilizado tamén como dispositivo de entrada, sempre e cando se dispoña dunha tarxeta de son no ordenador.

• Dispositivos de saida:

Monitores:

Este dispositivo, imprescindible para o ordenador, permite visualizar o resultado da información procesada.

1. Monitores convencionais (CRT): O seu funcionamento baséase na utilización dun tubo de raios catódicos que envía, dende o fondo cara á pantalla, unha corrente de electróns que ao chocar cunha superficie de material fosforescente situada na parte interior da pantalla, a iluminación, formándose as imaxes. 
2. Pantallas planas de cristal líquido (LCD): Estes monitores, evolucionados das pantallas das calculadoras e portátiles, utilizan millóns de celas de cristal líquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raio, que compoñen a imaxe do monitor. 
3. Pantallas planas TFT: Están constituídas por unha matriz de millóns de puntos; cada punto é un transistor que actúa de forma independente, coa súa cor, brillo, ton, etc., e o conxunto de todos eles forma unha imaxe de alta calidade. 
4. Monitores de plasma: Trátase tamén de monitores planos, habitualmente de grandes dimensións, baseados na utilización dun gas (plasma) que, en cada un dos puntos (pixeis) da pantalla, adquire a cor, o brillo, etc., necesarios para conformar a imaxe.

Unha característica importante dun monitor é a súa frecuencia (Hz), que indica o número de veces que mostra as imaxes nun segundo; un valor baixo de frecuencia supoñerá que a imaxe vibre e que a vista teña que esforzarse máis do habitual (cansazo visual).

A resolución dun monitor depende do número de puntos (pixeis), que se obtén como produto do número de liñas (filas) polo número de pixeis de cada unha delas (columnas); ademais o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe.
A resolución dun monitor indícase utilizando a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 768 filas; nese caso a imaxe terá 786432 pixeis.

Por outra parte, para que unha imaxe se mostre cun número determinado de cores, necesita unha cantidade de bits que dean a información de cada pixel. A fórmula para saber o número de cores é a seguinte: número de cores é igual a dous elevado ao número de bits necesarios por pixel.

 

Impresoras: 

As impresoras permiten obter a información imprimida en distintos soportes físicos: papel, transparencia, etc.
A calidade dunha impresora mídese en ppp (puntos por polgada) ou dpi (dots per inch), medida que indica o número de puntos que pode debuxar nunha polgada.
En canto á velocidade, pódese medir en cps (carácteres por segundo) ou, o que é máis frecuente hoxe en día, en ppm (páxinas por minuto). 

1. Impresoras de margarida ou matriciais: Estas impresoras, xa en desuso, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta que, ao tomar contacto co papel, marcaba nel a información. 
2. Impresoras térmicas: Este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico; adoitan ser impresoras de cor, de custo económico non moi alto. Empréganse, sobre todo, para imprimir billetes. 
3. Impresoras láser: Utilizan unha tecnoloxía similar á das fotocopiadoras. Son bastante máis rápidas e permiten obter resultados de alta calidade; cada vez son máis frecuentes as impresoras láser de cor. 
4. Impresoras de chorro de tinta: Dada a súa boa relación calidade/prezo, esta son as máis utilizadas entre os usuarios de ordenadores persoais. Trátase de impresoras de cor, que obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.

Plotter:

Trátase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño asistido por ordenador, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos, mapas, etc.
Tecnicamente, un plotter está constituído por un brazo robótico, en cuxo extrema se encontra unha plumiña; a gran diferenza respecto ás impresoras é que realiza debuxos con trazos continuos, conseguindo así figuras de gran calidade, ademais utliza papel de grandes dimensións.

Microfilme COM (Computer Output in Microfilm): 

Esta técnica utilízase habitualmente en bancos e bibliotecas, xa que permite almacenar información nun espazo moi reducido.

As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmase en imaxes de 1,5 cm cadrados, que posteriormente son agrupadas en fichas (cada unha de estade fichas contén unhas 100 imaxes). Para poder ler a información dunha ficha necesítase un lector de microfichas, que proxecta unha imaxe ampliada dela nunha pantalla.

Clic aqui para maior información

Rosa e hipopotamo

9. DISPOSITIVOS DA COMUNICACIÓN. REDES.

• Redes locais.

 Unha rede interna, rede local ou LAN (Local Area Network) é un conxunto de ordenadores conectados entre si, coa finalidade de compartir recursos e información. Todos os ordenadores e dispositivos (impresoras, hub, router...) dunha rede están conectados fisicamente mediante un cableado que os percorre un a un; a conexión deste cable a cada ordenador depende do tipo de cable empregado, pero sempre se realiza a través da tarxeta de rede. Ademais é necesario que todos os ordenadores dispoñan do software axeitado, denominado software de rede. O protocolo máis utilizado nas redes locais era Ethernet, aínda que cada vez é máis frecuente utilizar o protocolo TCP/IP. Ás redes que utilizan este protocolo denomínallas intranets.

Topoloxía dunha rede.
*Rede en anel: Trátase dunha rede pechada, na que todos os ordenadores están conectados a ela. A información circula nun sentido polo anel e cada ordenador analiza se é el o destinatario; se non fora así, deixará pasar a información ao seguinte e así sucesivamente. Trátase dunha rede bastante estable e cunha alta tasa de transferencia de información.
*Rede en estrela: Os ordenadores están unidos a través dun dispositivo específico. Trátase dunha rede moi estable, segura e cunha velocidade de transmisión alta. Empregan cables do tipo UTP.
*hub e switch: Hub: A este dispositivo chegan todos os cables da rede, un por cada ordenador e por cada dispositivo (impresora, router...), e actúa de ponte entre todos eles; cando un ordenador envía información, o concentrador reenvíaa a todos, para que o destinatario a tome e o resto a desbote.
                            Switch: Ao igual que un hub, actúa de ponte entre todos os dispositivos da rede, pero, ademais, é capaz de identificar cada ordenador ou dispositivo conectado, polo que non envía a información a todos eles, senón só ao destinatario, evitando deste modo sobrecargar a rede e as colisións de datos.

• Cableado dunha rede local.
  *Cableado coaxial. Trátase dun cable que está formado por un fía condutor central, protexido das correntes eléctricas externas por unha malla de cobre. Este cable resulta económico e pode alcanzar velocidade de transmisión media; a conexión ás tarxetas de rede realízase mediante conectores BNC. Actualmente está en desuso.
  *Cableado UTP. Este cable está constituído por catro pares de fíos dentro dunha mesma camisa; cada par de fíos está trenzados para evitar a interferencia eléctrica dos outros pares. Este tipo de cable, que resulta económico e permite alcanzar unha boa velocidade de comunicación, necesita conectores RJ-45.
  *Cableado de fibra óptica. A fibra optica transporta pulsos de luz a través de pequenas fibras de vidro, polo que non lle afectan as correntes eléctricas externas. Estes cables constan de dous fíos de fibra de vidro (cada un transmite nunha soa dirección) protexidas por fibras de Kevlar e capas de plástico. Aínda que o seu custo económico é alto, permite alcanzar velocidades de transmisión moi elevadas e a súa lonxitude pode ser moi extensa; necesitan os conectores ST de fibra óptica. 
  
• Redes inarámicas.

 Nas redes inarámicas, tamén denominadas WiFi, os usuarios conéctanse sen as limitacións que impón un cable (permanencia nunha localización concreta), xa que os seus datos se transmiten polo aire; deste modo, conséguese gran liberdade de movementos.
As tecnoloxías que permiten a conexión sen cables encóntranse en continua investigación, e baséanse tanto en ondas de raio coma en microondas para transmitir a información. A velocidade de transmisión é baixa e varía segundo os protocolos utilizados, as distancias que alcanzan tamén van aumentando grazas a sistemas con novos protocolos como, por exemplo, WiMAX que permite unir dous puntos situados ata un máximo de 50 km con velocidades de ata 70 Mbps.

• Redes externas. Internet.

 Unha rede externa é un conxunto de ordenadores conectados entre se cuxa situación física pode estar en diferentes edificios, localidades e mesmo paises; a este tipo de rede pertencería internet, aínda que, dada a súa amplitude, se lle considera xa como unha rede global.

• Redes privadas virtuais.

 As redes privadas virtuais, VPN (Virtual Private Network), son un tipo de redes especiais, posto que utilizan a infraestrutura dunha rede externa, pero agregan unha serie de medidas de seguridade entre os ordenadores conectados de modo que a súa comunicación poida chegar a ser privada

• Conexión a través dunha liña telefónica.
  *Módems.Os modems son dispositivos que permiten enviar ou recibir información a través dunha liña telefónica convencional, RTC, (Rede Telefónica Conmutada). Como o seu nome indica a súa misión consiste en modular o sinal dixital do ordenador en analóxica e demodular o sinal analóxico recibido para converter en sinal dixital.
  *Tarxetas RDSI.Ademais das liñas telefónicas convencionais, hai outras denominadas RDSIS (Rede Dixital de Servizos Integrados). Entre as súas vantaxes fronte ás liñasRTC destacan a velocidade de transmisión e o feito de que a información que viaxa por elas é dixital, non analóxica. Ademais, estas liñas dispoñen de varias canles, polo que a conexión a internet non impide que se poida realizar ou recibir chamadas telefónicas.
  *Módems ADSL.A aparición da tecnoloxía ADSL supuxo unha revolución en canto á conexión a internet. Esta tecnoloxía permite o uso do fío de cobre dunha liña telefónica para a transmisión de datos de alta velocidade e, simultáneamente, para o uso normal dunha liña telefónica.
  A evolución do ADSL trouxo consigo novas versións melloradas desta tecnoloxía, como son a ADSL2 e a ADSL2+, cun aumento substancial das velocidades de transferencia.
  *Router.Este dispositivo, tamén chamado enrutador, permite unir ordenadores (ten conectores RJ45) coma se fose un hub ou switch. Pero esta non é a súa única e principal función, posto que un router é capaz de buscar o camiño para poñer en contacto dous ordenadores que se queiran conectar, mesmo se estes están en distintas redes.
  O router tamén se encarga de que a información que pasa por el non sexa enviada a todos os ordenadores conectados, senón unicamente aos seus destinatarios, evitando deste modo que exista transferencia de información innecesaria pola rede.
• Conexión a través de cable. 

 Outra forma de conectarse a internet consiste en utilizar un cable, habitualmente coaxial; con este tipo de conexión conséguense altas taxas de transmisión. O inconveniente deste tipo de conexión é que necesita unha infraestrutura nova (cableado) que non en todas as zonas xeográficas está dispoñible. No caso do cable, a conexión non se establece directamente entre o usuario e o provedor (punto a punto), senón que se trata dunha conexión multipunto, na cal moitos usuarios comparten o mesmo cable, ademais de dispoñer de cobertura tamén é necesario dispoñer dunha modem-cable.

• Conexión vía satélite.

 A conexión vía satélite é outra alternativa para acceder a internet; en realidade, trátase dunha conexión híbrida, posto que o usuario recibe información vía satélite pero a envía pro un sistema terrestre (RTC, RDSI, xDSL, cable...). A filosofía é que o usuario aproveite a alta velocidade da conexión vía satélite para recibir grandes bloques de información, e que utilice calquera outra conexión terrestre para a petición de páxinas, o envío de correos electrónicos..., que representen un volume pequeno de información.

• Conexión por ondas radioelétricas.

  De forma semellante á conexión de ordenadores nunha rede de área local inarámica, tamén é posible acceder a internet mediante ondas radioeléctricas, o que supón un abandono do punto de conexión específico e unha liberación en canto á mobilidade. Os usuarios establecen comunicación mediante ondas radioeléctricas de alta frecuencia (entre 28 e 40 GHz). Dependendo da frecuencia, alcánzanse diferentes taxas de transferencia de información e distintas distancias de operatividade.

• Conexión móbil.
  *GSM. O sistema GSM é un estándar internacional de telecomunicacións dixitais móbiles, que utiliza o concepto de comunicación por circuítos. Nel, a voz convértese nun sinal dixital codificado e é transmitida ata un terminal encargado de descodificala.
  *GPRS. O sistema GPRS está baseado na comunicación de paquetes e non de circuítos, como era o caso do sistema GSM. Con este sistema non é necesario dispoñer dunha canle exclusiva para cada usuario, xa que as canles poden ser compartidas.
  *UMTS. O sistema de comunicación UMTS traballa cunha frecuencia moi alta (2 GHz), que posibilita unha taxa de transmisión de información de 2 Mbps. Con esa alta taxa é posible transmitir voz e datos á vez, e mesmo sinal de TV e videocámara.
• Clic aquí para mayor información sobre redes