Samaín

Ata a súa conversión ao cristianismo, o Samaín (Samhain) foi a celebración máis importante do calendario celta. O Samaín (etimoloxicamente "final do verán") representaba o ritual da última colleita e o regreso dos rabaños aos cortes. Os celtas asociaban a noite de Samaín co momento no que o mundo do sidh - o outro mundo celta - se abría ao mundo dos vivos, o que convertía a esta celebración no momento idóneo para recordar e render culto aos antecesores falecidos.
Durante a noite de Samaín, os espíritos volvían camiñar sobre a terra; os espíritos dos familiares eran benvidos e preparábanse alimentos para eles. En cambio, as almas malignas debían ser escorrentadas para o que os celtas introducían velas rudimentarias no interior das caveiras dos inimigos mortos e colocábanas nos cruzamentos de camiños e os castros.
Na actualidade o Samaín continúa celebrándose polos seguidores de movementos neo-pagáns, como a wicca e o druidismo.